Σε μια εποχή που η ανθρωπότητα δέχεται ένα καταιγισμό αφιλτράριστων πληροφοριών και ειδήσεων, φαίνεται πως τα αντανακλαστικά και η κριτική της σκέψη έχουν εξαφανιστεί εδώ και καιρό.
Αν κάποιος κοιτάξει λίγο με μια προσεκτική ματιά θα διαπιστώσει ότι ζούμε σε μια κοινωνία εσωτερικά αποξενωμένη, κατευθυνόμενη από κυβερνήσεις, πρότυπα και Μ.Μ.Ε, ιεραρχικά δομημένη, με αφεντικά και εργάτες, πλούσιους και φτωχούς. Ζούμε σε μια κοινωνία που κυνηγάει μόνο το χρήμα και εναποθέτει τις ελπίδες της σε οικογενειακές δυναστείες πολιτικών αρχηγών. Μια κοινωνία που “γκρινιάζει” για την κατάσταση της άλλα το μόνο που κάνει για να την αλλάξει είναι το “εκλογικό της καθήκον” κάθε τέσσερα χρόνια.
Μέρος αυτής της κοινωνίας είμαστε και εμείς οι μαθητές που έχουμε μπει στον ρόλο μας από μικροί. Από τα χρόνια του δημοτικού κιόλας μάθαμε να ξυπνάμε από τα χαράματα, να σηκώνουμε το χέρι για να πάμε τουαλέτα, να κοροϊδεύουμε όποιον είναι διαφορετικός ή λιγότερο δυνατός από εμάς και να κάνουμε τα πάντα για το βαθμό. Ένα βαθμό που θα μας επιτρέψει να περάσουμε σε σχολή, να πάρουμε πτυχίο και να μείνουμε άνεργοι. Ακόμα και όσοι δεν μείνουμε άνεργοι θα αναγκαστούμε να κάνουμε μια δουλειά που δεν θα μας αρέσει για να πάρουμε στο τέλος του μήνα κάτι λιγότερο από τον βασικό μισθό.
Μήπως τελικά αυτό το ανταγωνιστικό περιβάλλον του σχολείου από τα πρώτα του κιόλας χρόνια είναι προβληματικό; Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις μαθητών που δεν άντεξαν το καταπιεστικό από καθηγητές και μαθητές σχολικό περιβάλλον και αντέδρασαν με εξάψεις βίας. Ακόμα και δολοφονώντας. Το 1999 στο λύκειο Columbine (Κόλουμπαιν) στις Η.Π.Α δύο μαθητές εισβάλουν στο κτήριο πυροβολώντας και σκοτώνοντας δώδεκα μαθητές και έναν δάσκαλο. Αργότερα αυτοκτονούν. Κανένας δεν μπορεί μας πείσει ότι φταίει το ίντερνετ, τα βιντεοπαιχνίδια ή η metal μουσική όπως είπαν για άλλη μια φορά μετά το περιστατικό οι κάθε λογής ειδικοί που έτρεξαν να σχολιάσουν το γεγονός. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι καταπιεστικό και ενίοτε ωθεί τους μαθητές σε παράλογες πράξεις και συμπεριφορές.
Πιστεύουμε ότι η κοινωνία μας αλλά και το εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι αυτό που θέλουμε και χρειαζόμαστε. Η κοινωνία που ονειρευόμαστε βασίζεται στην αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση. Αυτή η κοινωνία δεν έχει φτωχούς και πλούσιους, δεν έχει εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, δεν έχει βουλευτές και πολιτικούς, δεν υπάρχει σεξισμός ρατσισμός και ξενοφοβία. Στην κοινωνία αυτή ο καθένας συμμετέχει στις αποφάσεις μέσω συνελεύσεων και κανένας δεν είναι ανώτερος από κάποιον άλλον.
Το σχολείο που ονειρευόμαστε δεν έχει καθηγητές ρήτορες και μαθητές μαριονέτες που παρακολουθούν βαριεστημένοι χωρίς καμία διάθεση για γνώση. Η μάθηση επιτυγχάνεται μέσω συζήτησης. Σε αυτό το σχολείο δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Υπάρχει αλληλοβοήθεια. Δεν υπάρχει κυνήγι βαθμού αλλά γνώσης και συζήτησης. Γιατί εκπαίδευση για μας δεν είναι η γνώση της προσωρινής αποστήθισης, είναι η γνώση που αποκτιέται μέσω του παραδείγματος, της εμπειρίας και της κατανόησης. Το σχολείο που επιδιώκουμε δεν θέλουμε να παράγει άβουλους υπερκαταναλωτικούς μελλοντικούς εργάτες αλλά σκεπτόμενα και κριτικά όντα που θα μπορούν να καλύψουν τις πραγματικές του ανάγκες και όχι αυτές που θα τους υποδεικνύει η τηλεόραση και η μόδα.
Για όλους τους παραπάνω λόγους αλλά και άλλους πολλούς αποφασίσαμε να βρεθούμε, να συζητήσουμε και να δράσουμε. Δημιουργήσαμε μια μόνιμη μαθητική συνέλευση με σκοπό την αυτομόρφωση την πληροφόρηση, την δράση και την συζήτηση για κοινωνικά και πολιτικά θέματα στα πλαίσια του σχολείου και μη. Αποφασίσαμε να λειτουργούμε με αμεσοδημοκρατικές δομές αφού αυτό προτάσσουμε και στην κοινωνία. Τέλος λειτουργούμε με ομοφωνία, χωρίς αρχηγούς και έξω από κόμματα.
Και αν όλα αυτά σας φαίνονται ακραία και δύσκολα, σας απαντάμε ότι ακραία είναι η εποχή που ζούμε και δύσκολη είναι μια ζωή με αξιοπρέπεια σε αυτήν τη κοινωνία. Αν κάποιοι μπορούν να την αλλάξουν αυτοί είμαστε εμείς.
Συνέλευση κάθε παρασκευή στις 9μ.μ. Στην Κατάληψη Rosa Nera
μαθητική συνέλευση “Εκτός Τάξης”